Hvað get ég gert við allar þessar áhyggjur?

Bloggið mitt er persónulegt en ég geymi þó heilan helling fyrir mig eins og ég ætla nú að giska á að þið vitið öll. Núna sit ég hins vegar á reynslu sem ég eiginlega get bara ekki setið á. Ég verð að deila. Með ykkur sem mögulega eigið barn eins og ég, lítið eða stórt.

Síðan hún fæddist hefur verið gríðar sterkur strengur á milli okkar. Það að hún sé mitt fyrsta barn, sú sem gerði mig að mömmu, hefur örugglega fullt með það að segja.

Sterka, duglega og sjálfstæða stelpan mín. Eldhuginn minn! Hún hefur frá því hún fæddist breyst í mús á kvöldin þegar kemur að því að sofna. Það var ekki fyrr en í haust að við tókum almennilega á því þegar ég fékk ráð hjá sálfræðingi. En þá líka voru bæði ég og hún tilbúnar að taka á því. Ég get ekki lýst því hvað ég er þakklát fyrir það að hafa hlustað á hjartað mitt og fylgt því. Sálfræðingurinn benti eiginlega á töfralausn. Við lásum saman þessa bók og unnum verkefnin.

Eftir á sá ég svo hversu gott var að fá lausn. Við vorum báðar lausar úr hálfgerðri gíslningu.

Að ræða um allt þetta sem tengist uppeldinu er svo viðkvæmt því það eru svo rosalega margar ólíkar skoðanir í gangi á öllu. Þess vegna finnst mér oft erfitt að ætla að segja frá því hvernig við gerum hlutina en ég sé samt á börnunum mínum að við erum að gera rosalega margt rétt með börnin okkar. Ég sé það á þeim :-) 

Þessi póstur er búinn að eiga heima í drafts síðan í haust en eftir að hafa horft á þáttinn hræddu börnin í gær á Rúv ákvað ég að nú væri tíminn til þess að leyfa hinum að fljúga af stað.

Ég vona að einhver sem á þurfi að halda sjái þennan póst og sjái að það er til lausn :-)

Kv. Dúdda <3